Voorstellen
De liefde voor honden moest groeien
Ik ben Kim, opgegroeid met honden, spaarde hondenbeeldjes in mijn jonge jaren, maar was zeker geen kind dat op iedere (onbekende) hond afstoof. Toen ik net een jaar oud was, werd ons gezin uitgebreid met een ruwhaar Jack-Russell Terriër, BONNER*. Maar van hem kan ik me niet heel veel herinneren.
Nadat we afscheid moesten nemen van Bonner kwam KAY*, een Labrador x Golden Retriever kruising pupje van 8 weken. Zeker in zijn jonge jaren was hij een hele enthousiaste en passievolle hond met een hart van goud. De bal die je gooide werd eindeloos teruggebracht, en achteraf denk ik nu wel eens, wat zou hij het goed hebben gedaan in de jacht. Maar die ambities waren er totaal niet en hij was een fijne gezinshond. Als echt onderdeel van ons gezin ging hij dan ook elk jaar mee op vakantie naar (onder anderen) Oostenrijk, waar hij enorm van genoot. Met hem is mijn liefde voor honden echt begonnen en zeker toen we beiden wat ouder werden heb ik hem echt als een maatje ervaren.
Na het overlijden van Kay in 2013 was er zeker behoefte aan een nieuwe hond, een iets minder passievolle hond. De keuze bleek niet heel ingewikkeld en het werd een showlijn Golden Retriever. En zo deed de 3 maanden oude EROS in de zomer van 2013 zijn intrede in huize Tönis. Het relaxte karakter waar we naar zochten heeft hij helemaal waar gemaakt. Met Eros heb ik o.a. GG en Hoopers gedaan, maar het trainen in een groep was niet helemaal Eros' ding.
Van retriever naar staande hond
In oktober 2014 trof ik een oude bekende in de supermarkt en hij vertelde dat hij een hondenschool was begonnen. Ik ben die avond gaan kijken en er nooit meer weggegaan… Van het een kwam het ander en ik kreeg de kans om als assistent-trainer heel veel te mogen leren over hondengedrag door te observeren, te luisteren en daarnaast vooral veel te lezen. Toen ik me ook nog begon te verdiepen in de verschillende hondensporten (agility, showen, politiehondensport en jachthondensport) begon er ongepland een balletje te rollen en ontstond de wens voor een tweede hond, en wel een jachthond om (SJP) jachtproeven te gaan lopen. Want die passie die ik op een MAP zag...
Ik ben zorgvuldig gaan zoeken naar een passend ras en startte met het maken van een lijstje met ‘wensen’ t.a.v. karakter en uiterlijk/grootte. Na heel zorgvuldig zoeken stuitte ik ergens in 2017 op de Franse Epagneuls en bij het lezen van de karakterbeschrijvingen was ik eigenlijk al verkocht: deze rassen leken te passen bij al mijn ‘wensen’. Toch wilde ik niet alleen op basis van een (online) beschrijving mijn definitieve keuze maken en bovendien was het nog te vroeg voor een pup.
In april 2018 kreeg ik de kans om tijdens een apporteertraining van de rasvereniging (EVN) de kans om kennis te maken met drie van de vier Epagneul rassen. Na alles wat ik zag én hoorde was mijn keuze duidelijk: het moest een Bleu gaan worden. Het zachte karakter én dito vacht, in combinatie met de enorme passie gaven mij de doorslag. Na een goed gesprek en fijne wandeling met een van de Nederlandse fokkers stond mijn beslissing vast: die Bleu die ging er komen.
Een wens die uitkwam
En soms loopt alles anders dan je gepland had en komt er onverwachts iets op je pad waarvan je vooraf niet had durven dromen. Tja, dat gebeurde hier… toen ik in de herfst van 2018 op Facebook een nestje (stamboom) Bleus in Frankrijk tegenkwam dat mijn hart sneller deed kloppen.
Helemaal niet bewust naar gezocht, maar dit voelde zo goed. Een pup uit Frankrijk halen was tot dat moment helemaal niet aan mij besteed, dacht ik… Maar ik kreeg het nestje maar niet meer uit mijn hoofd en stond er mee op en ging er mee naar bed. Na heel wat gedachten erover en goed overleg thuis nam ik contact op met de fokker. Na de nodige mailtjes over en weer nam ik de beslissing om een teefje uit het nest te nemen, en daar was ze dan: OYAT. Na alle reutjes wilde ik graag ervaren hoe het is om een teefje te hebben. Eind 2018 reisden we af naar Frankrijk om haar op te halen, “RIVER”, mijn eerste Bleu.
Vanaf dat moment begon het opvoeden, trainen en leren kennen, waardoor we meer en meer maatjes werden. Ze liet zonder twijfel zien dat mijn droom in vervulling was gegaan, want de vurig apporterende jachthond die ik zocht, die bleek ze zeker te zijn. Het pakken van de dummytas doet haar ogen stralen en ik ben ervan overtuigd dat je haar s’nachts wakker kunt maken voor een apportje. We trainen dan ook meerdere keren per week en dat is volop genieten.
Gedurende het eerste jaar ontstond de wens om een nestje te mogen fokken en een dochter van River te mogen krijgen. Om die droom te kunnen verwezenlijken zou 2020 in het teken staan van de voorbereidingen en we begonnen enthousiast: heupfoto’s maken en het lopen van onze allereerste show. Helaas moesten alle plannen daarna in de pauze-stand door het Corona-virus en stortte ik mij op het kennis-aspect van het fokken. En zo begon ik met het volgen van een drietal (fokkers-)cursussen, want een goede voorbereiding is het halve werk. Het jaar ging voorbij, maar het Corona-virus helaas nog niet en daarmee ook de shows. In maart 2021 organiseerde de rasvereniging voor het eerst een fokgeschiktheidskeuring en was River één van de 13 deelnemers. Ondanks haar jolige clowneske bui gingen we met een ‘goedgekeurd’ naar huis. Daarmee mag ik officieel met haar gaan fokken!
De honden in beeld
Ik ben Kim, opgegroeid met honden, spaarde hondenbeeldjes in mijn jonge jaren, maar was zeker geen kind dat op iedere (onbekende) hond afstoof. Toen ik net een jaar oud was, werd ons gezin uitgebreid met een ruwhaar Jack-Russell Terriër, BONNER*. Maar van hem kan ik me niet heel veel herinneren.
Nadat we afscheid moesten nemen van Bonner kwam KAY*, een Labrador x Golden Retriever kruising pupje van 8 weken. Zeker in zijn jonge jaren was hij een hele enthousiaste en passievolle hond met een hart van goud. De bal die je gooide werd eindeloos teruggebracht, en achteraf denk ik nu wel eens, wat zou hij het goed hebben gedaan in de jacht. Maar die ambities waren er totaal niet en hij was een fijne gezinshond. Als echt onderdeel van ons gezin ging hij dan ook elk jaar mee op vakantie naar (onder anderen) Oostenrijk, waar hij enorm van genoot. Met hem is mijn liefde voor honden echt begonnen en zeker toen we beiden wat ouder werden heb ik hem echt als een maatje ervaren.
Na het overlijden van Kay in 2013 was er zeker behoefte aan een nieuwe hond, een iets minder passievolle hond. De keuze bleek niet heel ingewikkeld en het werd een showlijn Golden Retriever. En zo deed de 3 maanden oude EROS in de zomer van 2013 zijn intrede in huize Tönis. Het relaxte karakter waar we naar zochten heeft hij helemaal waar gemaakt. Met Eros heb ik o.a. GG en Hoopers gedaan, maar het trainen in een groep was niet helemaal Eros' ding.
Van retriever naar staande hond
In oktober 2014 trof ik een oude bekende in de supermarkt en hij vertelde dat hij een hondenschool was begonnen. Ik ben die avond gaan kijken en er nooit meer weggegaan… Van het een kwam het ander en ik kreeg de kans om als assistent-trainer heel veel te mogen leren over hondengedrag door te observeren, te luisteren en daarnaast vooral veel te lezen. Toen ik me ook nog begon te verdiepen in de verschillende hondensporten (agility, showen, politiehondensport en jachthondensport) begon er ongepland een balletje te rollen en ontstond de wens voor een tweede hond, en wel een jachthond om (SJP) jachtproeven te gaan lopen. Want die passie die ik op een MAP zag...
Ik ben zorgvuldig gaan zoeken naar een passend ras en startte met het maken van een lijstje met ‘wensen’ t.a.v. karakter en uiterlijk/grootte. Na heel zorgvuldig zoeken stuitte ik ergens in 2017 op de Franse Epagneuls en bij het lezen van de karakterbeschrijvingen was ik eigenlijk al verkocht: deze rassen leken te passen bij al mijn ‘wensen’. Toch wilde ik niet alleen op basis van een (online) beschrijving mijn definitieve keuze maken en bovendien was het nog te vroeg voor een pup.
In april 2018 kreeg ik de kans om tijdens een apporteertraining van de rasvereniging (EVN) de kans om kennis te maken met drie van de vier Epagneul rassen. Na alles wat ik zag én hoorde was mijn keuze duidelijk: het moest een Bleu gaan worden. Het zachte karakter én dito vacht, in combinatie met de enorme passie gaven mij de doorslag. Na een goed gesprek en fijne wandeling met een van de Nederlandse fokkers stond mijn beslissing vast: die Bleu die ging er komen.
Een wens die uitkwam
En soms loopt alles anders dan je gepland had en komt er onverwachts iets op je pad waarvan je vooraf niet had durven dromen. Tja, dat gebeurde hier… toen ik in de herfst van 2018 op Facebook een nestje (stamboom) Bleus in Frankrijk tegenkwam dat mijn hart sneller deed kloppen.
Helemaal niet bewust naar gezocht, maar dit voelde zo goed. Een pup uit Frankrijk halen was tot dat moment helemaal niet aan mij besteed, dacht ik… Maar ik kreeg het nestje maar niet meer uit mijn hoofd en stond er mee op en ging er mee naar bed. Na heel wat gedachten erover en goed overleg thuis nam ik contact op met de fokker. Na de nodige mailtjes over en weer nam ik de beslissing om een teefje uit het nest te nemen, en daar was ze dan: OYAT. Na alle reutjes wilde ik graag ervaren hoe het is om een teefje te hebben. Eind 2018 reisden we af naar Frankrijk om haar op te halen, “RIVER”, mijn eerste Bleu.
Vanaf dat moment begon het opvoeden, trainen en leren kennen, waardoor we meer en meer maatjes werden. Ze liet zonder twijfel zien dat mijn droom in vervulling was gegaan, want de vurig apporterende jachthond die ik zocht, die bleek ze zeker te zijn. Het pakken van de dummytas doet haar ogen stralen en ik ben ervan overtuigd dat je haar s’nachts wakker kunt maken voor een apportje. We trainen dan ook meerdere keren per week en dat is volop genieten.
Gedurende het eerste jaar ontstond de wens om een nestje te mogen fokken en een dochter van River te mogen krijgen. Om die droom te kunnen verwezenlijken zou 2020 in het teken staan van de voorbereidingen en we begonnen enthousiast: heupfoto’s maken en het lopen van onze allereerste show. Helaas moesten alle plannen daarna in de pauze-stand door het Corona-virus en stortte ik mij op het kennis-aspect van het fokken. En zo begon ik met het volgen van een drietal (fokkers-)cursussen, want een goede voorbereiding is het halve werk. Het jaar ging voorbij, maar het Corona-virus helaas nog niet en daarmee ook de shows. In maart 2021 organiseerde de rasvereniging voor het eerst een fokgeschiktheidskeuring en was River één van de 13 deelnemers. Ondanks haar jolige clowneske bui gingen we met een ‘goedgekeurd’ naar huis. Daarmee mag ik officieel met haar gaan fokken!
De honden in beeld